به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، لانس آرمسترانگ که یک دوچرخه سوار حرفه ای بود، مبتلا به سرطان بیضه ای بود که به مغز و ریه هایش متاستاز داده بود اما وی بعد از استفاده از شیمی درمانی به طور کامل خوب شد. کلید پاسخ به این سوال را می توان در سلول های بنیادی سرطانی بیضه جست و جو کرد که در مقایسه با سلول های بنیادی مربوط به سایر سرطان ها بسیار حساس تر هستند.

به عقیده محققین سرطان بیضه در زمان تکوین جنینی شروع می شود و سپس برای 18 تا 35 سال به صورت خاموش باقی می ماند. در مطالعه ای که در دانشگاه کورنل صورت گرفت، محققین دیدگاه های جدیدی را در مورد اساس پاسخ دهنده بودن سرطان بیضه به شیمی درمانی کشف کرده اند. اغلب تومورها جمعیت های هتروژن یا ناهمگونی از سلول ها را دارا هستند. تنها کسر کوچکی از این سلول ها را سلول های بنیادی تشکیل می دهند که توانایی ایجاد تومورهای جدید را دارند و به نوعی عامل اصلی متاستاز یا عود مجدد سرطان نیز محسوب می شوند. این سلول های بنیادی سرطانی به درمان ها بسیار مقاوم هستند. در این مطالعه دکتر ویز و همکارانش مدل موشی را تولید کردند که برای اولین بار قادر بود ویژگی های مربوط به سرطان بیضه انسانی را تقلید کند. بویژه این که، این موش بیان قویی از مارکرهای سلول های بنیادی گزارش شده تا کنون را دارا بود و از نظر رشد تومور و توانایی ایجاد انواع مختلف سلول های توموری، بسیار شبیه تومورهای بیضه ای انسانی بود. با استفاده از این مدل موشی، محققین دریافتند که ریسک فاکتورهای ژنتیکی وجود دارد که سلول های زایای جنینی را بدخیم می کنند ولی زمانی که این سلول های زایای بالغ در معرض شرایط مشابهی قرار می گیرند، به جای این که به تومور تبدیل شوند، می میرند. مطالعات بیشتر می تواند پاسخ این سوال را بدهد که چرا سلول های زایای جنینی به سرطانی شدن حساس هستند؟

پایان مطلب/